Postacie kryzys ZSRR

Jurij Andropow

przywódca ZSRR w latach 1982–1984, wcześniej szef KGB (1967–1982). Odpowiedzialny za represje wobec dysydentów i wzmacnianie kontroli państwowej.

Dmitrij Ustinow

minister obrony ZSRR (1976–1984), bliski współpracownik Breżniewa, odpowiedzialny za rozbudowę sowieckiego potencjału militarnego i interwencję w Afganistanie.

Andriej Gromyko

długoletni minister spraw zagranicznych ZSRR (1957–1985), znany z twardej postawy w polityce zagranicznej i negocjacji z Zachodem. Później pełnił funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Najwyższej.

Konstantin Czernienko

przywódca ZSRR w latach 1984–1985, zwolennik kontynuacji polityki Breżniewa. Jego rządy były krótkie i nieefektywne z powodu złego stanu zdrowia.

Aleksandr Sołzenicyn

rosyjski pisarz i dysydent, autor Archipelagu GUŁag, ujawniającego brutalność sowieckiego systemu obozów pracy. Za swoją działalność został wydalony z ZSRR.

Michaił Gorbaczow

ostatni przywódca ZSRR (1985–1991), wprowadził reformy pierestrojki i głasnosti, doprowadził do zakończenia zimnej wojny, laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Ryszard Kukliński

pułkownik WP, agent CIA, przekazał Zachodowi tajne plany Układu Warszawskiego. W 1981 r. uciekł do USA, w PRL skazany na śmierć.

Wojciech Jaruzelski

generał, przywódca PRL, wprowadził stan wojenny w 1981 r. Twierdził, że zapobiegł radzieckiej interwencji. Po 1989 r. sądzony, ale nie skazany.